YALNIZCA VİTAMİN VE SIVI ALDI
1965 senesinde 27 yaşında İskoçyalı Angus Barbieri, fazla kilolarından davacı olduğu için Dundee Üniversitesi Tıp Fakültesi’ne başvurdu. Müracaat Ettiği sırada Barbieri 207 kiloydu. Hekimlerinden de aldığı öneri üzerine süratle kilo verebilmesi için 40 günden az açlığı içeren bir perhize başladı.
40 gün süresince kilo verdiğini gören Angus Barbieri, bu açlığa devam etmek istediğini ve ideal kilosu 82’ye gelen kadar istekli olduğunu bildirdi. Hekimler, Barbieri’nin bu isteğini aralıksız gözlem altında olması şartında kabul etti.
YÖNTEM İLERLEYEN YARIYILLARDA UYGULANMADI
Barbieri açlığı süresince çoğu zaman konutta kaldı. Kalan zamanında ise sağlık kurumuna gitti ve hekimlerin lüzumlu gördüğü testleri yaptırdı. Hekimler Barbieri aralıksız gözlem altında yakaladı. Zira bu stil uzun süreli açlık perhizlerinde belgelenmiş birden çok açlıktan vefat hadisesi vardı.
Bu vefat olayları Barbieri gibi kilo vermeye çalışırken asıllaşmıştı. Açlık sırasında 2 şahıs kalp yetmezliğinden, bir şahıs ince bağırsak tıkanıklığından, 2 birey de açlığın bitiminden sonra tekerrür beslenme re-feeding belirtisinden yaşamını kaybetmişti.
82 KİLOYA KADAR DÜŞTÜ
İlerleyen yarıyıllarda hekimlerin nasihati ile Barbieri, muhtelif vitamin ve sodyum, potasyum destekleri kullandı. Bu yarıyılda maden suyu, şekersiz çay, kahve gibi kalori kapsamayan akışkanları harcadı. Barbieri’nin kan şekeri iyice düştü ve yalnızca 37 ile 48 gün arasında 1 kere dışkı yapabiliyordu.
Ancak bu vaziyet uzun vakit devam edip metabolizma sürati yavaşlığa alıştığında rastgele bir negatif tesir yaratmadı. 11 Temmuz 1966 senesinde Angus Barbieri, 125 kilo verdi ve 82 kilo ile açlığını bitirdi.
382 GÜN SONUNDA BİR DİLİM EKMEK, YUMURTA VE KAHVE İLE KAHVALTI YAPTI
382 günlük açlığının ardından bir dilim yağlı ekmek, bir haşlanmış yumurta ve bir fincan kahve ile kahvaltı yaptı. Barbieri yemeğinden çok zevk aldığını ve çok tok olduğunu belirtti.
O yarıyılda bu mevzuyla alakalı tahlilciler çalışma yayınladı. Bu çalışmaya göre 117 günlük bir açlık süresi obezite için tesirli bir rehabilitasyondu. Fakat, bu araştırmaya tabi yakalanan insanların bir kısmı bu vakti bitirebildi. Yine yeme yarıyıllarında ise vefatlar alana geldi.
1970’li senelerde bu yöntemin vefat oranını artırdığına karar verildi ve uygulanmaktan bırakıldı.
Kaynak: The Telegraph